Maar toen: vanmiddag rond 17.20 op het fietspad van Den Helder naar Julianadorp doemden bekende koplampen achter mij op. Het was de motormuis van de week ervoor. Vriendelijk glimlachend ging hij naast me rijden en ik glimlachte nog vriendelijker terug terwijl ik naar de 45 km/uur versnelde. Ik dacht, wat zou ie willen maar dat werd al snel duidelijk want hij vroeg of ik even wilde stoppen.
"Ik heb u vorige week staande gehouden en ik zou u nog laten weten hoe het zat." "Ja u zou me inderdaad bellen maar ik hoorde maar niets." Vrolijk vertelde hij door. "Ja, ik heb gebeld met de verkeerscontroledienst en die dachten eerst ook dat het niet mocht maar het staat er inderdaad in dat het wel mag. Dat wilde ik u even zeggen."
Excuus kon er niet af, maar dat geeft niet. Morgen weer lekker door de bebouwde kom van Julianadorp op de weg en wellicht een vriendelijk zwaaiende motoragent als ik 'm tegen kom.
De conversatie deed me wel denken aan een training die ik afgelopen maandag heb gedaan en die o.a. ging over de competentie professionaliteit in je vak: als je iets fout doet geef het dan toe en zeg sorry, verschuil je niet achter anderen. Is misschien ook wel een leuke training voor politiemensen.
Hoi Rene,
BeantwoordenVerwijderenGelukkig maar dat het zo afgelopen is...en een fout naar de "burger" toegeven is niet altijd gemakkelijk in de "ambtenarenwereld" het voordeel van de twijfel is ook zo'n mooie term. Je kunt er niets mee al je in je recht staat.
Wij moeten ook stoppen met toegeven aan agenten wat we fout doen. Hun intro is vaak : "u begrijpt wel waarom we u aanhouden he?" En de gewone burger is dan geneigd op te biechten wat 'ie zojuist fout deed. Ik pak dat tegenwoordig anders aan, als ze me wat te zeggen hebben hoor ik het wel van hen, je hoeft ten slotte in Nederland niet mee te helpen aan je eigen 'strafzaak'.
BeantwoordenVerwijderen